STRIJKMOLEN D

Restauratie  3    


"Langzaam maar zeker..."


Het voorjaar brak aan. De vloeren lagen en het werd weer wat aangenamer om in een onverwarmde molen te klussen. In april 2001 konden we met de opbouw en de binnenmuren beginnen. Eerst werd er een skelet van balken geplaatst. Eindelijk konden we ons een beetje voorstelling maken hoe we hier eens gingen wonen. Ook de binnenkant van de buitenmuren moest bedekt met balkjes, om er daarna steenwol en gipsplaat – vanwege brandgevaar – en grenen delen tegenaan te kunnen maken.


Langzaam begon de beneden verdieping zijn uiteindelijke vorm aan te nemen. Er onstonden vijf ruimtes. De hal, de WC, de eetkamer, de keuken en de huiskamer. Alles was bedekt met hout, zodat het er een beetje als een sauna uitzag. We konden al zien dat er erg veel te schilderen zou zijn.

De electriciteit moest in de muren komen, dus moesten we al precies bepalen waar we stopcontacten of lichtpunten moesten aanbrengen. Joan ontwierp alles eerst op de computer, in een woninginrichtings-programma, maar dat programma had maar niet door dat in een molen niets helemaal recht is. Uiteindelijk is het toch gelukt met behulp van een gewoon tekenprogramma.


In september 2001 begon de rietdekker met zijn werk. Opnieuw dekken was nog niet nodig, maar hij moest alle touwtjes die het riet bijeenhielden vervangen door ijzerdraad. Verder moesten de nieuwe kistramen, die vlak daarvoor geplaatst waren door de molenmaker, netjes met riet afgewerkt worden. De weergoden waren ons gunstig gezind en het bleef dus droog. Wel werd het steeds kouder en toen de buitenmuren van de tweede verdieping klaar waren, kon de verwarming erin. Omdat er geen gasbuizen naar de molens lagen en de NUON enorme bedragen wilde om deze aan te leggen, moest er een propaantank komen.

In november begon het flink koud te worden, maar toen hadden we verwarming. Het enthousiasme van alle harde werkers werd er alleen nog maar groter van. Ook de tweede verdieping begon zijn vorm aan te nemen; de badkamer, het washok, de hal en onze slaapkamer. Veel van de balken bleven in het zicht. Het timmeren werd er niet gemakkelijker op. De badkamer had zo zijn eigen problemen. Het eerste was dat alle pijpen over de vloer moesten komen. Omdat de badkamervloer ons keukenplafond is, kon dat niet anders.We besloten een betonnen vloertje in het douche gedeelte te storten en dit met granito, lekker ouderwets, te laten bedekken. Alles ging goed totdat de granito-expert het vloertje ging schuren en een gedeelte van de uit elkaar gespatte schuurschijf in zijn dijbeen kreeg. De arme man moest naar het ziekenhuis om de boel te laten hechten en verbinden. Gelukkig was zijn collega bereid om het karwei een paar weken later af te maken. Het eindresultaat was toch prachtig.


Door de vier ramen op de eerste verdieping viel de hoeveelheid licht niet tegen. Op de verdieping daarboven kwam we maar één raam. Wel had dat raam verreweg het mooiste uitzicht over het natuurgebied. Ook mochten we maar 5/8 deel van die verdieping gebruiken en moest de rietlaag goed bereikbaar blijven. Een andere beperking was dat de hoogte van de kamer niet meer dan 2 meter 40 mocht zijn, waardoor er een wat vreemde ruimte van iets meer dan één meter hoog over bleef. Om de balken die nodig waren het plafond te maken omhoog te brengen, waren heel wat sterke mannen en een hoop ingenuiteit nodig. Na veel passen en meten werd het een fijne kamer. Er kwam een bedstee - prima om warm te blijven, een studiehoek en een eigen badkamer met bad, wastafel en toilet.